غزل

زنــدان پــه ځــان منم او ځــنځــــیرونــه هم پــه غــــاړه
خـــو نــه مــنم د بــل هـــډی د خـــپل وطـــن پــه شــاړه
 

مــلا شــیخ الحـــدیث مې د ډالـــــرو ســیلاب یــووړ
د پـــیر حـــضرت کیسه خو لا له مخکې وه ویجاړه
 

قــاتــل مــې د ولــس چــې د جــرګې خــیمه کې ولید
ناڅــاپه مــې مــلګرو بس د خــولې نه چیـــغه لاړه
 

تــر څــو به ګــوډاګـــیه ځــان په نــورو بــاندې ساتې
اخــر به کــوم زوی مــړی تــاته هــم در کوي غــاړه
 

لـه وېـــرې د چـــیندخــو چـــې ښامار ته پنا یوسي
د داســـې روشـــنفکر پــه مــنــطـق تــو کــوم لاړه
 

که چېرته په څــپلیو د خائین ویشـــتل رواج شـوه
د ډیــرو نېکټایانو به په غوږ واورې رمــباړه
 

ســبا د خــپل ملــت تــه چې د نن آینه کې ځیر شوم
نو پوهـ شوم چې حفیظ به راته ولې وئیل ژاړه