ښه شو

 

چې پخلا شوى ښه شوه ياره مروره

راغلى خوا له په خندا د زړګي سره

ستا غمونو د بېلتون مې لکه روى

وينه وچه کړه په څښلو له ځيګره
ورځ اوشپه راباندې يوه وه ستا په غم کې
قبر، ګور جوړؤ و ماته  له بستره

ستا وصال مې په دعا کې له خدای غوښته

بيا زما شوې ، دعا نه وه بې اثره

رانه هير ؤ هر څه ستا په  بېلتانه کې

لېونى وم ، وم بې خوده، بې هنره

ؤ راغلى په چمن دزړه ، خزان مې

لګېده د غم سيلۍ لره او بره

تل به ناست وم ميخانه کې  له  ډېر غمه

تسلي مې دزړه غوښته له ساغره

خوب مې تللى ؤ له سترګو، راحت  نه  ؤ

خوار، زهيراو بيچاره  وم در په  دره

په لار تللم به ، خوړې  به مې  ډغرې

وم بېلتون تورو تياروکې کور او کره

چې به راغلې په ما، مخ به دې بل خوا کړ

ټوله شپه به مې ژړاکړه، ترسحره

تورې سترګې ، سره لبان مې ستا ؤ په خيال کې

نورله هرچا، له خپل ځان وم بې خبره

اوس مې ټينګ کړه يو ځل خپله نرمه غېږ  کې

چې مې ووزي ټول غمونه  له  ټټره

شراب ماله دې د سرو شونډو راکړه

چې خواږه تر انګبين دي، ترشکره

پرېږده سر مې کېږدم ستا په زنګانه خپل

راخواره کړه مې په مخ زلفان عنبره

نن راغلى دى بهار زما په ګلو

نور به خلاص يم د غمونوله لښکره
لږ مې پرېږده چې دا ستا په سينه باندې

سرمې کېږدم ،کړم خوبونه بې خطره

اوس زما دمين زړه په ړنګ بازارکې

جشن جوړدى ، دي مېلې لره او بره

په مزرعه زما دهيلو ، اميدونو

رڼا راغلله د عشق ، مينى له لمره

کړې غوټۍ مې دعشق بحرکې يو عمر

کړه پيدا مې اخير هغه ملغلره

چې مې لاس کې نن مشکينې زلفې ستا دي

راته ښکاري دا جهان ټول معطره

د ټپي زړه په داغونو مې لګيږي

دملهم په شان دا ستا هره خبره

ستا په غېږه کې غمونه واړه ورک شي

اى زما د خوشالۍ ، سرورمصدره

ګوره نورچې ته له مانه جدا نشې

شم به مړ زه بې تا ، زما دزړه سروره

سرببره، يبلې پښې اوګرېوان څيري

حال زما ؤ له مجنونه هم بدتره

دوصال په خاطرتاته (مسيد) داشعر

رابيان کړدخپل خوږ زړه له  دفتره

شکرد ره – کابل

1359/10/2