غزل
لـــویې چې سـینې لکه د
غـــرونوګـــرځوي
هغــه خلک لارې پــــه
ســـرونوګـــرځوي
وایه کنـه ! ســتا
نصیب کــوي تاســـره څه؟
ما خــو چـونګ دانــو ته
په ملکـــونوګرځوي
بیــا مې محبت تخنــوي
زړه، ذهــن او روح
بیا مــوسیقار ګــوتې په
ســـورونو ګــرځوي
زه خو د ښایست د لېونتوب
هوښیارۍ یووړم
مابه څــــوک په کــومو
زیارتونــوګرځوي
ځه مـمتازه یــو ته نه یې
مـه ګــرځه غـره
دا تصـــویر بلاخــلک په
زړونــــو ګرځــوي.