غزل

مونږه والله که د نيسۍ له زوره کډې کوو
خو چا خپل نه کړو بس له دې پېغوره کډې کوو

که په دار خېژو د نا ترسه دستور خوا يخيږي
ځکه باغيان يو د رواج له توره کډې کوو

ازغو ړانده کړلو، د ګلو ښايست نه شو ليدی
ځکه سپرلو کښې اوس د باغ سمسوره کډې کوو

د دوښمن شر ته ملا تړلی شو کمزوري نه يو
دوستان دې ښاد وي د هغو له شوره کډې کوو

خپل پردي نه پېژني وچ او لوانده غبرګ سوزوي
ستا د ښايست د لګېدلي اوره کډې کوو

کرم  فاتح وو د جهان قام يې په شا ولاړ وو
نن چې يوازې يو د خپله کوره کډې کوو