دا نظم واقعاتي دی ، ما د غربت په سرو لمبو کې سوی لوی يو سړی په داسې حال کښې وليدو چې د خپل خان نيازبين زوی يې په غېږه کې وو او خپله وينه د سترګو تور مانده او ماشوم بچی يې د ګوتې نه نيولي وو. دغه وخت د ژمي موسم وو عمومآ پښتانه په يخو علاقو کښې استوګن دي. خو سوات هر چاته معلوم دی چې د يخنۍ موسم يې ډېر زړه چاودی وي او بيا ددغه ماشوم نه په وړو وړو پاپو کښې پيزار وو او نه يې لکه د خان د بچي ګرمې جامې وې، او د شفيق پلار غېږه يې په غربت او بې وسۍ ګاڼه شوې وه - ما چې دغه منظر وليدو نو د خپل حساس زړه ناقرارۍ دې نظم ليکلو ته ولمسولم او ما د خپل زړه د بړاس ايستلو په هڅه کې دا نظم وليکلو، خو نن دولس کاله پس هم هغه منظر زما روح لړځوي  -  تاسو اندازه کولای شئ چې ددغه پلار احساسات به دغه وخت څنګه وو.

ارزو او احساس

پلار:

بچيه مه ژاړه سلګۍ مه کوه، په مجبورۍ دې اخيستلی نه شم
ګوته مې ونيسه راځه راپسې، د خان نيازبين خو کوزولی نه شم

ستا د حسرت او د ارمانه لوګی، مينه مجبوره ده شفقت ګاڼه دی
د زردارانو ظالمانو په لاس، زمونږ د خوارو معيشت ګاڼه دی
احساس اوده کړه ارزو مړه بچيه، هر يو ارمان دې په غربت ګاڼه دی
بس کړه نور مه ژاړه مجبوره ځويه په مخ دې سرې اوښکې ليدلی نه شم

بچی:

دا بي وسي که بې حسې ده بابا! پښې ابله بچی دې په اغزو ګرځوې
څومره مجبوره يې چې ما نه وينې، دغه غاصب خو په لېمو ګرځوې
چې ټوله ورځ په منډو ستړی شمه، بيا مې د شپې د خان په پښو ګرځوې
ستا احترام په دواړو سترګو بابا! خو بې حسۍ ته دې کتلی نه شم

پلار:

ستا د جذباتو نه قربان بچيه! خو عجيبه غوندې سوچونه کوې
ای د مزدور او د دهقان بچيه! خپل باباجي ته پېغورونه کوې
مولا دې تاله درکړي توان بچيه! څومره په زغم دغه کارونه کوې
زه هم نور دا ظلم زغملی نشم، خو د ناکامه څه ويلی نه شم

بچی:

د ناکامۍ طوفان په څنګه ټينګ شي، زما د ځوانو حوصلو مخې ته
د بې علمۍ تيارې په شا نه ګوري، زما د علم د جلوو مخې ته
فتح په خپله استقبال له  راځي، د پښتنو او ننګيالو مخې ته
ای د ډېر عمر ناکامۍ، غريبۍ چرته به تاته پښه نيولی نه شم

پلار:

زه دې بيدار کړم د غفلت له خوبه، بچيه ستا دغه پېغور ښه ګڼم
چې د احساس زخمونه نور وکنې، بيا خو د مالګو دا ټکور ښه ګڼم
کرم مې سترګې پرانيستلی زویه! زه يم پښتون  له سواله زور ښه ګڼم
د کاميابۍ او کامرانۍ په سبا، بيدا ضمير اوده کولی نه شم