د ښاغلي عبدلباري جهاني  شعرونه

 د شعرونو لومړۍ پاڼه

کـــور

 

 موږک شېر

د لـوی ښار څخه دبـــــانـــــــدې يــــــــــــــو دره وه
جوړه کړې يـــــــــــــوه شيخ پــکښې دېــــــــره وه
پر سجده به خدای ته پروت و په خواستونـــــو
ټـــــــولې شپې يې تــــــېرولې پـــــــه نــفلونــــــــو
که هر څو د ښار پـــــر خلکو بــــــانـــــدې ګران و
دی د خلکو را ګـــــــوښه پـــــــــــه غم د ځـــــان و
د وولس مياشتې بــــه يې تــــل روژې نيــــــولې
يــــــــوه ورځ يې چا ډوډۍ نـــــــــــــه وه ليـــــدلې
يـــــــا پـــــــــــه ذکر يا پـــــــــه فکر بـــــه مشغول و
پير پر هر چا باندې ګران ورتــــــــــه مقبــــول و
نــــــــه يې وړلې شکرانې نـــــــه خـــــيراتــــــــــونه
نـــــــــه يې چاتـــــــه ور ليکله تعويــــذونــــــــــــه
د دعــــــــــــا دپــــــــــاره خلک چې ور تـــــــــللــــــه
پــــــير بــــــــه يــــــو ګړۍ حضور تــــــه ور بـــــلله
نـــــــــور نـــــــه شيخ ددنيـــــــا کــــــار لره وزګار و
نـــــــــــه له ښو نـــــــه يې له بـــــــدو ســـره کــار و
يــــــوه ورځ يــــــوه مـوږک پــــــــــــه حجــــــــره کې
شـــــل او سل ځله ازار کړ پـــــــــه ســــجده کې
چې بـــــه شيخ کله ور ټيټ سو وسجدې تــــــــــه
د موږک لکۍ بــــه ورغــــــله و خــولې تــــــــــه
شيخ کرار ور څخه وکړلــــــــــــــه پــــــــوښتنــــــــه
ما پــــر څه ازاروې پــــــــه بــــخت پــــــــــــــــمنه
موږک وويــــــــــله شيخـــــــــه ستــا قربان ســـــــم
د مرګي مخ تــــــــه دي سپر بــــــــلا ګــردان سم
د پيشو لــــــــــــه لاسه ډېـــــر يــــــــــــم کړېـــــــدلی
شوم نــــهار يــــــــم وږی تـــــــــــږی ژړ زبــېښلی
د ظالـــــــمو پــــــــيشوګانـــــــو لـــه نــــــــاتــــــــاره
يـــــــــو ګړۍ وتــــــــــــلای نــــــــه شمـــه لــه غاره
تــــــــه دعا وکـــــــړه چې زه غــــــټه پيشـــو شـم
نــــــور بـــــــه هر ګـړۍ بېغمـــه لــــــــه حملو شم
شيخ دعا وکـــړه موږک توره پيشـــــــــو شــوه
هغه دم خدای تـــــه دشکر پــــه ســـــجدو شوه
سمدستي يــــــــې کړه حملـــــــــه پــــر موږکانــــــو
مرګ يې ګډ کړ پـــه خپل کور کې په خپلوانو
نـــــه يې مخ وکـــــوت د خپلو ګاونـــــډيــــــانــــــو
نــــــــــــه د وروڼـــو، د زامنـــــــو، اکاګانـــــــــــــو
خپله مور او پـــلا ر يې څيرې پــــــــه منګل کړل
مېــــلمانــــه يې خونــــدې وروڼــــه د اجـــل کړل
راوتـــــــلای موږکان نــــــه شوای لــــــه غـــــــــاره
سپـــوڼ پـــــــه کور کې هــــيچا نه واهه لـه ډاره
يــــــو څو ورځې يې پــــــر خپل کلي مېــــــــــله وه
د پيشو بـــــــــرېتونـــــه غوړ منګول يې سـره وه
بــــــيا خلــــــــوت ته شــوه دننـــــه ويـــل پيـــــــــــره
ستا قربـــــــان شم د خــــــوارانــــــــــو دستګيره
د ښار سپيو مې تريخ کړی خــــــوږ ژوندون دی
ښکار له بېرې نه شم کړای وچ مې لړمون دی
راتــــــه غـــــاپي پــــــــــه کورو کې پر بــامونـــــــو
ګرځــــــېدای نــــــه شم پـــــر جګو دېـــــــــوالونو
په دعا دې يـــو لـــوی سپی راڅخه جـــــوړ کــــړه
په دې سپيو په کوتريانو مې زړه ســــــــوړکړه
شيخ پر چوف کړه پيشو ځای پر ځای خډل شو
هغه دم دپــــيشو ګانـــــــو پـــــــه تکل شــــــــــــو
پــــــــــــه ځغستا بــــــــــه يې ايستې له کلي کوره
نـــــــــــه يې خړه پيشو پـــــــــــــرېښوده نـــه توره
کــــــه پيشو بــــــــــه پيدا نــــــــــــه شوه د کورونو
واړه سپي بــــــــه يې داړلــــــه پــــــه غاښونــــــو
لاروي يـــــــــې ډارولــــــــه پــــــــــــه ګواښـــونــــــــو
مـــــــــاشومـــــــــان يــــــې ځغلول تر خپلو خونو
و هر چا تـــــــه يې ښــــــــودلې خپــــــــــــلې داړې
څوک ترې خلاص نـــه وه په ناستې په ولاړې
خـــو څـــــو ورځې وروسته بيا لاړو حجرې ته
شيخ يې نـــه خوشې کاوه خپلې سجدې تــــــه
ويل شيــــــــخه زه پـــــــه کومه خوله ګويان شم
ستا تـــــر پښو دې صدقـــــــــــه سمه قربان شم
پـــــــــه عذاب کړم پـــــــــه کوڅو کې ماشومانو
کاڼي وينــــــــــم پــــــــــــه لاسو کې د لويانــــــــو
نـــــــــه کورو کې مې پـــــــرېږدي ډلې د سپيانو
نـــــه پــــــــه ښار کې پــــــر دکان د قصابانــــــــو
دا يو زه پـــــــه ټولــــــــه ښار کې خوار و زار يم
تـــــــه وا زه دښمن د هر سړي دپـــــلار يــــــــــــم
شيخه ما تــــــــــه دعـــــا وکړه چې لـــــــــېوه شم
کـــــــــوڅې پرېږدم اوسېدونکی د ځنګله شم
شيخ پر چـوف کړه سپـــی هغـــه ګړۍ لېوه شو
پــــــر سجده شو او روان پـــــــر لور د غره شو
يـــــو څو ورځې يې کړې تــــــيري په ښکارونو
ګرځېدئ پـــــــر لويـــــو غرونـــــــــو پر دښتونو
دواړي زامې بــــــــه يې سرې وې په ښکارونــو
پـــــــــه څيـرلـــــــو د اوزګړو د پـــــــــــــسونــــــــو
انګولا يې خـــــــوب حرام کړ د کوچيـــــانــــــــــو
ســـــرګردانـــــــــه يې کړې ورځې دشپنيانــــــــو
ډار يې واچاوه د دښت پــــــر ماشومـــــانـــــــــــو
تـــــر ګودر پـــــوري پـــــــه لار کي د پېغلانــــــو
يوه شپه په نيمه شپـــــه کې را روان شـو
بيا د پيـــــر دېرې تــــــه ورغی نالان شو
ويل شيخه په دې غرونو کې پړانګان دي
د ځنګله په هغه بل سر کې زمريان دي
لـــــه هيبته يې پـــــــه ښکار وتلای نه شم
له ستمه يې خپل ښکار خوړلای نه شم
ځغلـــــوي را څخه زمـــا کړي ښکارونـــــه
کــــه څــــه وايــــم راتــــــه وښيي غاښونه
تــــــه دعا وکــــــــــــړه وماته چې زمری شم
هــــــــم په ځغاسته هم څيرلو ګړندی شم
چې د چا نـــــــــــــــه وي تر ما تېره غاښونه
تــــــــــــــر مرګي پورې و نه وينم ظلمونه
بيا بـــــه نـــــــه راځمــــــه پيره ستا تر کوره
لــه لمــــونځونـــو به دې نه باسم په زوره
پير پر چوف کړه لېوه ځای پر ځای زمری شو
انـګولا ور څخه هېره سوه غړومبی شو
شور يـــې ګــــــــــډ کړ د ځنګله په حيوانانو
سـم، غر، ځنګل يې اور کړ د هوسيانو
چا ليـــــــــــــدای نه شوای ټولۍ د ګيدړانو
پـــــه غـــــــــــــارو کې ارام نه و د خوارانو
که بــــــه وږی و کــــــه نــــــــــه و ده وژل کړل
د سهاره تـــــر ماښامـــــــــــه يې داړل کړل
لــــــه ځنګله څخه کــــــوچ وکړ چغالانـــــــــو
تــــــخم ورک شو د هوسيانــــو د سويانو
ګـــــــــــوره څرنګه دا فـــــــــــکر ور پيدا شو
چي د شپې روان د شيخ د کور پر خوا شو
شيخ چــــې وليدی زمری ويــــــل يې وايـــــه
څـــــــه مشکل يې راوستلی تــــــر دې ځايه
اوس بــــــــه چــــــا يې پـــــر دې سيمه کړولی
پــــه ځنګله کي خـــو تـــر تا نه شته ښاغلی
زمــــــري وويل دا نـــــــــــــن ځکه غړومبېږم
چــــي يـو بل موږک زمری نه کړې بېرېږم
بـــل مي ښکار مندلئ نه دئ په ځنګله کې
ګوندي ستا غوښي د ږړه سوده را وکې
چي زمري کړې شيخ ته سپيني خپلي داړي
شيخ يــــې تـــو کړلې له قهره پر مخ ناړي
ويـــــل ځغله زمــــــا لـــــه کوره څخه ورک شه
نــــــــــه لېوه يې نه زمری بيرته موږک شه
زمــــــري وکتـــــــــــــل وځان ته چي موږک شو
پښېمانــــۍ څه ګټه نه کول هک پک شو
د خپل غـــــار پــــر لور يې پورته کړل ګامونه
رېږدېدلـــــــه يې لکۍ، اوربوز، غوږونه
خو پـــــــــــه غار کي نه ملګري نه خپلوان وه
ده وژلــــي وه کـــــه وروڼـــــه که سيالان وه
چـــــي پـــــــه شاوخـــــــوا کې پاته موږکان وه
ټـــــــول دده د ويـــــنو تــــــــږي دښمنان وه
پــــه هر پـــــــوست کې يې وژلي حيوانان وه
مــــوږکـــــان وه کــــــه پسونه که لېوان وه
چــــي د بــــــــل په مټو غټ شي يا زمری شي
پــــــــــه هغه ګړي لــــه قام څخه پردی شي
اول غــــوښي خــــــــــــــــــــوري د خپلو قريبانو
ښــــــخوي داړي پـــــــه خپلو پــــــه يارانو
دا يې هـــــــېر وي چې نـــــــــــن ته تېرېدل شته
چې هسکيږي يوه ورځ کښته کېدل شته
چي يې عقل خدای موږک غوندي کوچنی کي
يوه ورځ پر خپل بادار باندي غورځی کړي


 

 

د ښاغلي عبدلباري جهاني  شعرونه د شعرونو لومړۍ پاڼه

 

ددې پاڼې د محتوياتو د مکررچاپ حقوق په بشپړه توګه خوندي دي، دهر قسم نشر او کاپي کولو څخه دې ډډه وشي !
 که د "هيواد" په هکله  کومه پوښتنه يا نيوکه لرئ د "هېواد" د مسئولې ډلې سره په تماس کې شئ.