غزل

نه ډېر ښـکلى يې جانانه، نه ډېر سپين يې
دا چې زړه کې مې اوسېږې نمکين يې
 
د قران له تورو جوړ د جانان نومه
کليمې غوندې مې ژبه باندې شين يې

مخامخ دې مخ ته نشمه کتلى
زه له خاورو نه پيدا او ته لمرين يې

هر قران دې ځانته خپل ياسين پيداکړي
زما د زړه قران کې ته لکه ياسين يې

لا د مينې په مذهب کې کبر نشته
کبرجنه خداى خبرته په کوم دين يې

له بارانه! خو په هېره هم يادېږې
سم په شونډو يې دعا پسې امين يې