غزل
دا مې د ژوند ستره فلسفه
ده اوس
مينه مې په رګ رګ کې خوره
ده اوس
وي دې ، بې له دې نه به
نيمګړی شم
درد مې د وجود يوه حصه ده
اوس
هر مدار د مرګ په نقطه
وصل دی
تاوه رانه داسې دايره ده
اوس
زه يې خپل تصوير نه پناه
کړی يم
منځ کې ائېنه لکه پرده ده
اوس
ژوند منم شيرين و ، چې
ماشوم ومه
دا ميوه له زهرو نه ترخه
ده اوس
حد د انسانيت مې دی په
زړه تمام
هېره يې د خپل قاتل نامه
ده اوس
زه اوس لکه څلی د يادونو
يم
ما نه وړاندې تللې زمانه
ده اوس